هدف: با توجه به فراوانی و شیوع بالای اختلال نقص توجه-بیش فعالی (ADHD) بعنوان یکی از شایعترین اختلالات روانپزشکی و بروز مشکلات متعدد در زمینه مسایل رفتاری و شناختی متعاقب این اختلال، پژوهش در زمینه علل و راهکارهای بهبود مشکلات پدید آمده برای این کودکان و خانواده هایشان همواره از محورهای پژوهشی در زمینه توانبخشی و بالاخص کاردرمانی بوده است. هدف از این مطالعه بررسی توجه پایدار کودکان دچار اختلال نقص توجه-بیش فعالی با استفاده از تمرینات ردیابی بینایی است. روش بررسی: تعداد سی کودک پسر با بازه سنی ۶ تا ۱۰ سال در دوگروه آزمون و شاهد که از لحاظ هوش و سن همگن بودند به صورت تصادفی به دو گروه شاهد و آزمون تقسیم شدند. گروه شاهد از مداخلات معمول کاردرمانی برخوردار بود اما گروه آزمون تحت مداخلات ردیابی بینایی نیز قرار می گرفت. هر دو گروه با پرسشنامه کانرز والدین و همچنین آزمون عملکرد مداوم (CPTII) در دو نوبت پیش آزمون -پس آزمون مورد بررسی قرار گرفتند. تجزیه تحلیل داده ها به کمک نرم افزار SPSS16 صورت خواهد گرفت. از آزمون t وابسته برای مقایسه متغیرها در هر یک از گروه های آزمایش و شاهد بطور جداگانه و از t مستقل برای مقایسه متغیر ها در گروه های آزمایش و شاهد قبل و پس از مداخله استفاده خواهد شد. یافته ها: مداخلات ردیابی بینایی منجر به کاهش مسائل شناختی و بیش فعالی و کل در کودکان گروه مداخله شده است. (۰۵/۰P<) و همچنین مداخلات ردیابی بینایی منجر به افزایش آستانه تشخیص و سرعت واکنش و کاهش خطای حذف، خطای ارتکاب، تغییرپذیری و تکرار کودکان گروه مداخله شده است. (۰۵/۰P<) (۰۱/۰P<) نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه میتوان چنین اظهار نمود که تقویت الگوهای ردیابی بینایی بر توجه پایدار کودکان با نقص توجه-بیش فعالی موثر خواهد بود. کلید واژه: اختلال نقص توجه بیش فعالی، ردیابی بینایی، توجه پایدار